Jubileuszowa konferencja prasowa

Wczoraj w Międzynarodowym Centrum Kultury odbyła się konferencja prasowa 50. Krakowskiego Festiwalu Filmowego. Otoczeni klimatem wspomnień nieoficjalnie rozpoczęliśmy to jubileuszowe wydanie festiwalu. Konferencję otworzył dyrektor festiwalu Krzysztof Gierat. Spotkanie dziennikarzy i osób od lat związanych z festiwalem toczyło się wokół  wydanego specjalnie na 50-tą edycję imprezy, albumu Krakowskiego Festiwalu Filmowego. Grzegorz Słącz, redaktor tomu opowiedział o koncepcji wydawnictwa i wspomniał współpracę z Władysławem Cybulskim, którego tekst w jubileuszowym albumie jest, niestety, ostatnim długim tekstem.
 

Poszczególne dekady z historii Festiwalu wspominali: Władysław Sobecki – sekretarz jury sprzed lat, Bogusław Zmudziński (lata 70-te), Jadwiga Hućkova (lata 80-te), Maria Maltyńska (lata 90-te), Tadeusz Lubelski (lata 2000). Anegdotami z czasów współczesnych podzielili się Barbara Orlicz-Szczypuła, dyrektor Biura Programowego oraz Krzysztof Gierat.
 

Głos zabrał także gość specjalny – pierwszy juror KFF z 1961 roku, Ryszard Karwicki.

 

W Recepcji Festiwalowej w kinie Kijów.Centrum można kupić jubileuszowy album KFF. To prawie 200 stron archiwalnych zdjęć, wspomnień czy smakowitych anegdot takich jak tajne metody na wejście do kina mimo braku karnetu 🙂 Cena albumu: 35 zł.

 

Zapraszamy do obejrzenia FOTOGALERII z konferencji.

 

Jedna z anegdot zamieszczonych w Jubileuszowym Albumie 50. KFF

Jak uzmysłowić dzisiejszemu młodemu widzowi, korzystającemu swobodnie z szerokiej, całorocznej oferty festiwalowej, czym dla studenta były w latach 70. ubiegłego wieku krakowskie Festiwale Filmów Krótkometrażowych? Może najbardziej na początek przekonywujące będzie przypomnienie nie filmów, które można było zobaczyć na ekranie pachnącego świeżością i imponującego późno gomułkowską elegancją kina „Kijów”, lecz opisanie budzących dziś uśmieszek, a niezmiernie wówczas emocjonujących, scenek festiwalowych.

Jest trudnym już dzisiaj do wyobrażenia faktem, że aby uczestniczyć wówczas w krakowskich festiwalach należało jakiś tajemniczym sposobem zdobyć karnety. Ponieważ nie można ich było kupić – były bowiem ściśle reglamentowane – należało je od organizatorów jakoś pozyskać, czy wręcz wyłudzić. Gdy to się nie udawało, pozostawały inne sposoby – a właściwie kombinacja kilku sposobów. Pierwszy i podstawowy z nich polegał na wyczekiwaniu na koniec pierwszego seansu pod kinem od strony zachodniej, by w chwili, gdy drzwi się otworzą dyskretnie wmieszać się w tłum wychodzących widzów i przemykając pod ekranem wrócić do foyer kina razem z tymi uczestnikami, którzy nie zamierzali po seansie opuszczać obiektu. Gdy raz udało się przedostać na teren kina, pozostawało już tylko korzystać z festiwalowej oferty od wczesnego popołudnia do późnej nocy, gdy kończyły się ostatnie filmowe projekcje.

Kolejny sposób stanowił ważne uzupełnienie pierwszego i wymagał jeszcze większej dozy odwagi, a nawet beszczelności. Będąc już w środku kina, chcąc pomóc innym spragnionym festiwalowych wrażeń entuzjastom należało pożyczyć od któregoś z oficjalnych uczestników dwie „okazówki” i na oczach stojących w wejściu bileterek podać je przez szparę w istniejących wówczas wewnętrznych drzwiach któremuś z tłoczących się przed wejściem znajomych. Można było też raz czy dwa w ciągu dnia wyjść z tymi karnetami na zewnątrz i po chwili ponownie wejść do środka, wprowadzając następnego spragnionego kinomana.

Wszystkie te zabiegi służyły szczytnej sprawie: uczestnictwu w najważniejszej filmowej imprezie, jaka się wówczas odbywała w Polsce, stwarzającej dostęp do bujnie rozwijającej się, przeżywającej wręcz apogeum rozkwitu w kraju i na świecie, twórczości krótkometrażowej. (…)